sobota, 21 kwietnia 2012

Rozdział 23

Andy
Nuciłem cicho, idąc do Colina. Wczorajsza wizyta Lucasa bardzo mnie ucieszyła. Upewniłem się, że naprawdę odpuścił i już będę miał spokój w szkole. Nie miałem zamiaru tak od razu mu wszystkiego puścić płazem, w końcu nie jestem żadną siostrą miłosierdzia czy coś, ale zdecydowałem, że dam mu drugą szansę. Kto wie, co z tego wyniknie?
Byłem ciekaw, jak Colin poradził sobie z Joe. Nie łudziłem się, że po obudzeniu się rudzielec będzie spokojny i pokorny, o nie. Na pewno od rana nieźle dał w kość szatynowi, tego byłem pewny.
Zapukałem do drzwi (dzwonek się zepsuł) i po chwili mi otworzył.
-Cześć, kochanie- powiedział, mile zaskoczony. Pocałował mnie na przywitanie.
-Cześć. Jak tam Joe? Dał ci w kość?
Colin westchnął ciężko.
-Oj, nie pytaj- burknął.- Jak tylko się obudził, narobił niezłego ambarasu. Gdyby nie to, że ledwo się trzymał na nogach, jeszcze byśmy się pobili. Ten mały jest strasznie zadziorny. Uch.
Zaśmiałem się cicho. Byłem wyższy od Joe, ale Colin i tak sporo mnie przewyższał. Dla niego rudzielec musiał być naprawdę malutki.
-Jeśli się rzucał, to chyba mu lepiej.
-Nie powiedziałbym- mruknął Colin, podając mi szklankę z gorącym kakao, które właśnie zrobił.- Nakrzyczał na mnie, że nie pozwoliłem mu się w spokoju zabić. Wydaje mi się jednak, że jest za to trochę wdzięczny. Co mu się mogło stać?
-Nie mam pojęcia, ale...- opowiedziałem Colinowi, jak widziałem Joe rozmawiającego z dyrektorem i proszącego o pozwolenie powrotu. Dyrektor potraktował go wtedy chamsko.- Z jakiegoś powodu musiało mu na tym zależeć- zakończyłem.- Może ma problemy w domu.
-Może. Tak czy siak, nie odpuszczę, dopóki się nie dowiem. Powiedz mi, w waszej szkole wszyscy dają się tak lać?
-Ale zabawne...- mruknąłem.
Colin parsknął w swoje kakao.
-Słuchaj, muszę na chwilę iść do sklepu po zakupy. Poczekasz na mnie, co?
-Jasne, tylko pospiesz się.
-Ok, ok.
Colin wyszedł, a ja usiadłem sobie po turecku na krześle, rozkoszując się gorącym napojem.
-A więc to naprawdę ty.
Spojrzałem w stronę drzwi, gdzie stał Joe. Patrzył na mnie uważnie, jakby się bał, że zrobię mu krzywdę. Miał na sobie czarne bokserki, które zapewne pożyczył mu Colin. Prawie cały tors i jedna ręka były pokryte bandażami. Na kostce również znajdował się opatrunek.
-Myślałem, że to był sen- przyznał Joe.- Ten koleś to twój znajomy?
-Mhmm... Powiesz mi, co ci się stało?
-Nie sądzę, żeby to był twój interes- uciekł wzrokiem w bok.
Uniosłem lekko brwi.
-Może i nie, ale jeśli mamy ci jakoś pomóc, to chcielibyśmy wiedzieć, co ci się stało.
-Nie chcę waszej pomocy!
-Może i nie chcesz, ale potrzebujesz- uciąłem.- Słuchaj, Colin naprawdę się przejął. Wierz mi, nie każdy przygarnąłby obcą osobę do siebie, zwłaszcza że mógł cię po prostu oddelegować do szpitala. Myślę, że w ramach rekompensaty mógłbyś mu chociaż powiedzieć, dlaczego znalazłeś się w takiej sytuacji.
-Nie filozofuj za dużo, bo ci nie wychodzi. Moje życie to moja sprawa i gówno wam do tego.
Westchnąłem.
Drzwi trzasnęły głośno i po chwili pojawił się Colin.
-O, nasza złośnica wstała- zaśmiał się szatyn.
Ta część twarzy Joe, która nie była opuchnięta, poczerwieniała ze złości.
-Przestań mnie tak nazywać!- krzyknął chłopak, zaciskając ręce w pięści.
-Nie denerwuj się tak, złość piękności szkodzi.
-Odwal się w końcu! Kurwa, odwal się!
Colin nic mu nie odpowiedział, co jeszcze bardziej zdenerwowało Mullera. Ze złością ruszył w kierunku szatyna, ale nagle tylko jęknął cicho i jak długi runął na podłogę. Dosłownie w ostatnim momencie Colinowi udało się go złapać i uchronić przed bolesnym upadkiem.
-W porządku?- zapytał troskliwie.
Joe odpychał go z całych sił, sapiąc z wysiłku, ale Colin mu na to nie pozwolił. Telefon zawibrował mi w kieszeni, ale rozmyślnie go zignorowałem. To, co działo się w kuchni, było o wiele ciekawsze.
-Kurwa!- klął Joe, wściekł jak diabli, kiedy znowu się zachwiał i szatyn wziął go na ręce.
-Sppierdaaal...!- wrzeszczał jak opętany, gdy Colin niósł go do łóżka.
Pokręciłem tylko głową i odczytałem wiadomość.
Lucas.
"Hej. Może byśmy się spotkali?"
Schowałem telefon z powrotem do kieszeni i ruszyłem do sypialni Colina. Czułem się trochę winny, bo miałem ochotę się spotkać z Lucasem i nic nie mówić swojemu chłopakowi.
Co za głupia sytuacja.
-Puść mnie.
-Nie, jeśli będziesz wstawał!
-Nie chcę leżeć! Nie chcę, nie chcę, nie chcę! Puść, do cholery! Puść, bo będę krzyczał!!
-Już krzyczysz.
-Och, ty...
Joe nie mógł znieść swojej bezbronności, co najwyraźniej bardzo Colina bawiło.
-Powiesz wreszcie, co ci się stało?- spytałem.
Joe od razu umilkł, patrząc na mnie z rządzą mordu.
-Nie twój interes!- syknął.
-Masz gdzie mieszkać?- zapytał Colin.
-Nie!- warknął Muller.
-Jeśli... jeśli powiesz mi, co ci się przytrafiło, możesz u mnie zostać. Ile zachcesz.
Zapadła chwilowa cisza i myślałem, że Colinowi udało się wreszcie złamać Joe, ale myliłem się. Rudzielec trzasnął go w pysk, wrzeszcząc.
-Mowy nie ma!
Nie wracaliśmy więcej do tego tematu. Podczas kiedy oni ciągle się ze sobą wykłócali, ja umówiłem się z Lucasem. Uderzyło we mnie, że... czułem się zbędny. Kiedy w pobliżu był Joe, Colin praktycznie nie poświęcał mi uwagi.
Dziwne.




Lucas
Ucieszyłem się, kiedy Andy się zgodził. Zbiegłem po schodach do kuchni, chcąc sprawdzić stan lodówki, kiedy w holu zobaczyłem spakowaną walizkę. Momentalnie znieruchomiałem.
-Wyjeżdżasz gdzieś?- spytałem, kiedy ojciec pojawił się w drzwiach.
-Tak, za godzinę mam samolot- odparł spokojnie, wzruszając ramionami.- A... coś się stało?
Przez chwilę miałem ochotę zabawić się jego kosztem. Chciałem udać, że coś ze mną nie tak albo nawet specjalnie się okaleczyć, żeby sprawdzić, czy by dla mnie został. Nie zrobiłem tego tylko dlatego, że się bałem. Chodź nigdy bym się nikomu do tego nie przyznał, bałem się przekonać, że ojciec ma mnie totalnie w dupie. Gdyby mimo wszystko wyjechał, załamałbym się. Zbyt dobrze to wiedziałem i nie chciałem się pozbawiać złudzeń. Wolałem to niż brutalną pustkę w domu i świadomość, że dla ojca jestem tylko zwykłym darmozjadem, któremu zostawia się pieniądze i umywa ręce od obowiązków.
-Zajebiście- mruknąłem tylko.
-Nie chcę się z tobą kłócić, Lucas, ale, proszę, nie przeklinaj.
Prychnąłem cicho. Wziąłem z kuchni kluczyki do auta i spojrzałem na niego kpiąco.
-Miłej podróży- rzuciłem sarkastycznie.
-Lucas... O co znowu chodzi?
-Wiesz, może i traktuję ten dom jak burdel, ale przynajmniej w nim przebywam. Ty natomiast robisz z tego domu hotel.
-Nigdy ci nie przeszkadzało to, że wyjeżdżam.
Był tak kurewsko zdziwiony moimi słowami, że miałem ochotę roześmiać mu się w twarz. Ojciec od siedmiu boleści. Chciałem mu wykrzyczeć prosto w mordę, że jest pierdolonym pedałem i daje dupę obcym facetom z gromadą bachorów przy nodze, ale ugryzłem się tylko w język i wyminąłem go bez słowa. Nie było sensu się kłócić. Już dawno to zrozumiałem.
On i tak by nie zrozumiał.
Nikt nie rozumiał.
Zajechałem pod dom Andy'ego i puściłem mu jeden sygnał. Po chwili wyszedł i wsiadł do auta.
-Cześć- rzucił.
-Cześć- odpowiedziałem, odpalając silnik.- Masz ochotę na coś specjalnego do jedzenia?
-Specjalnego? Nie, nie bardzo. Pogodziłeś się już z Tomasem?
Westchnąłem.
-Nie. On trzyma jej stronę. Szlag mnie trafia. Wielki mi przyjaciel.
-Em, może nie zauważyłeś, ale... Wydaje mi się, że Tomas się w niej kocha.
-Nie żartuj. Przecież by mi o tym powiedział.
-No nie wiem. Ona rościła sobie prawa do ciebie i wyraźnie jej zależało na tym, żeby z tobą być. Może nie chciał się wtrącać i dlatego...
-Powiedziałby mi. Odstąpiłbym mu ją.
-Ale Mary chciała ciebie. Może on po prostu chciał, żeby była szczęśliwa?
-Nie posądzaj go o taką ckliwość, to nie w jego stylu. Tomas jest twardy, nie pozwoliłby się tak załatwić.
Andy miał dziwny głos, kiedy ponownie się odezwał.
-Joe Muller to też silny chłopak, nie? I raczej też ciężko byłoby go załatwić, a jednak komuś się udało posądzić go o przyklejenie Petters do klopa i zawiesić. Ciekawe, kto to był?
Jego głos ociekał ironią i mimowolnie się zarumieniłem.
-Nie wiem, o czym mówisz- burknąłem.
-Dobrze wiesz. Obaj wiemy, że to nie był Joe, tylko... TY.
-Nie jesteś w stanie tego udowodnić.
-Nie muszę. Ja to po prostu wiem. Ty za to powinieneś wiedzieć, że Joe ma jakieś kłopoty i wykręcanie mu jakichkolwiek numerów naprawdę nie jest w porządku.
-Skąd ty możesz to wiedzieć?
-Zbyt długa historia.
Próbowałem z niego wyciągnąć, o co chodzi, ale nie chciał mi powiedzieć. Walizki ojca zniknęły z holu i nie trudno było się domyślić, że wyjechał. Żałosne.
Z braku laku usiedliśmy przed PS3 i wybraliśmy jakąś grę zręcznościową. Więcej rozmawialiśmy niż graliśmy, zahaczając tylko o te bezpieczniejsze tematy. Nie chciałem niszczyć tego, co powoli udawało mi się odzyskiwać. Nie wiem, z jakiego powodu tak zabiegałem o Andy'ego, ale po prostu dobrze się z nim czułem i nie chciałem go stracić. Tak po prostu, bez powodu.
Kiedy po raz kolejny ze mną wygrał, było już około dwudziestej drugiej.
-Muszę już iść- powiedział, wzdychając cicho.
-Nie możesz zostać na noc?- zapytałem z nadzieją.
Pokręcił przecząco głową.
-Nie bardzo, jutro poniedziałek. Nie mam przy sobie książek i chciałem jeszcze powtórzyć kilka rzeczy na angielski.
-No, dobra.



Andy
Lucas był taki, jak przedtem- nie stracił swojego wstrętnego charakterku, a jednak się hamował i był dla mnie naprawdę miły. To więcej, niż mógłbym się spodziewać. Ubrałem już buty i kurtkę, kiedy niespodziewanie stanął tuż za mną.
-Jedziemy?- spytałem.
Zapadła cisza. Lucas patrzył mi prosto w oczy. Na chwilę utonąłem w tej turkusowej fali. Patrzył na mnie z dziwną tęsknotą.
-Chcę cię pocałować- mruknął cicho, przypatrując się uważnie mojej twarzy. Momentalnie zrobiło mi się gorąco.
-Ale... mam kogoś.
-Zerwij z nim.
-Nie.
-Zerwij. Zrób to dla mnie.
Blondyn cały czas się zbliżał, a ja stałem jak sparaliżowany. Chciałem tego i jednocześnie nie chciałem. Byłem rozdarty między uczuciem do Lucasa, a przywiązaniem do Colina. Gdybym miał się kierować sercem, wybrałbym Lucasa, ale gdyby to rozum doszedł do głosu- Colina.
Blondyn szybko wykorzystał moją chwilę słabości. W ułamku sekundy nasze usta złączyły się na próbę, by w następnym pozwolić działać językom. Śliskie organy ocierały się o siebie seksownie, powodując, że całe napięcie zaczęło się kumulować w moim kroczu. Lucas objął mnie w pasie i przycisnął mnie do siebie, całując mocno.
Z zapałem oddawałem każdą pieszczotę, wciskając mu ręce pod koszulkę i gładząc po napiętych mięśniach pleców. Przechylił mnie do tyłu, kąsając moją dolną wargę, a potem przenosząc się z pocałunkami na żuchwę i szyję. Polizał wrażliwe miejsce za uchem i przygryzł jego płatek. Mimowolnie jęknąłem, obejmując go mocno za szyję.
-Luc...
Nie chciałem, żeby to się skończyło. To było... dobre. Przyjemne.
Niestety, nie mogło trwać wiecznie.
Kiedy oderwaliśmy się wreszcie od siebie, przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy.
-Jedźmy- powiedziałem cicho.
Kiwnął głową i otworzył mi drzwi,
Kiedy wsiadałem do jego czerwonego BMW, wyrzuty sumienia omal nie zżarły mnie żywcem.

11 komentarzy:

  1. wiiii!
    czekam na ciąg dalszy!

    OdpowiedzUsuń
  2. Łooł fajnyy ;D Nie sądziłam, że Andy zgodziłby się na ten pocałunek, a jednak nadal go kocha... Ale co z Colinem? Trochę mi go szkoda. Chłopak pomógł czarnemu i w ogóle jest bardzo sympatyczny, a może mi się tylko wydaje? Czekam na następną część. Gorąco pozdrawiam ;**

    [ tokio-problem i joke-of-fate ]

    OdpowiedzUsuń
  3. Collin i Joe pasują do siebie. Joego trzeba przystopować, tą złość złagodzić i Collin będzie potrafił mu pomóc. Już bardziej interesuje się nim, niż Andym.
    I pocałunek, rozpłynęłam się. Andy nadal kocha Lucasa. Tylko te wyrzuty sumienia będą teraz chłopaka dręczyć.
    Wspaniały rozdział i wciąż mi mało. :D

    OdpowiedzUsuń
  4. Coś mi się wydaje, że Colin będzie z Joe, a Andy z Lucasem. ;) Baardzo się cieszę, że się pocałowali. To było piękne. :D Czekam na cd. Pozdrawiam. :)

    OdpowiedzUsuń
  5. całkiem fajnie piszesz:) dawno nie czytałam żadnych opowiadań.

    OdpowiedzUsuń
  6. Hmm.. CHyba Andy powinien być z Lukasem, ale ten musi najpierw na to zapracować, bo Colin nie jest gorszy. On powinien zaś z Joem :D Ale Luk musi się bardzo starać wszytsko odbudować :) http://automatic-darksideofthesun.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. U mnie nowy rozdział. Już przedostatni. :D

    OdpowiedzUsuń
  8. Hmmm.. ^ ^ Czemu mam wrażenie, że ... Bill był zgwałcony ( ... przez Gordona?), a teraz tak się zachowuje, jak gwiazdka :D.

    Dobra lecę do szkoły;))..
    Notka genialna; czekam na new nocie :3..

    OdpowiedzUsuń
  9. Omo... omo... jakie to cudowne się robi, żal mi Andy'ego, ale Colin znalazł sobie kolejnego kwiatuszka to pocieszenia i opieki. Ale też się dziwię, że tak szybko poleciał na Joe, a przed chwilą był taki podjarany Księżniczką >< Czyżby był z tych, co przy jednym nie wytrzyma, a może chłód Księżniczki dał mu do myślenia, i szuka sobie innego chętnego? >< Głupie ale zrozumiałe, ech.

    Łapię się za kolejny rozdział^^

    OdpowiedzUsuń
  10. Andy ty sieroto!
    Zerwij z Colinem i pozwól mu być szczęśliwym z Joe. A sam... Nie wierzę, że to mówię. Idź i wróć do Lucasa.
    On naprawdę cierpi i jesteś mu potrzebny!
    A Colin dobrze zajmie się Joe i będzie Happy End!

    OdpowiedzUsuń
  11. Rozdarcie wewnętrzne.. Problemy nastolatków XXI wieku.. Ja jebe xDD Albo jeden, albo drugi.. Andy nie jedź na dwa fronty, bo tak długo nie pociągniesz.. W ogóle tak mi szkoda mojego Lucasa ;3; Od zawsze cię lubiłem mały skurwielu.. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za wszystkie komentarze :)