7.Światło w ciemności

Kacper trząsł się z bezsilnej złości, zaciskając mocno dłonie w pięści. Miał ochotę coś rozwalić. Nie był taki wściekły od momentu, kiedy przez głupotę stażysty jego firma straciła kilka milionów dolarów.

Jak on śmiał?! Jak ta mała kurwa śmiała tak po prostu olać to, że dopiero co przestali się spotykać i zamiast składania się do kupy po bolesnym rozstaniu, zabrała się za jego cholernego, nastoletniego, kurwa, syna! Po prostu nie mógł w to uwierzyć.

Był przekonany, że dobrze Paula zna. O, tak, poznał wszystkie jego wady i zalety, żeby móc nim manipulować w odpowiedni sposób, zanim pozwolił mu się do siebie zbliżyć. Przez te cztery lata Paul nie był w stanie niczym go zaskoczyć. Był dobrym, miłym, ale też i naiwnym mężczyzną, a Kacper bez najmniejszych skrupułów wykorzystał te cechy jego charakteru do własnych celów. I po tych cholernych czterech latach, kiedy z nim po prostu zerwał – właściwe to nie zerwał, bo nie byli razem, ale nie wiedział, jak to nazwać – Paul się nawet nie przejął i dzień później znalazł się nago w łóżko jego nastoletniego syna! Co z tego, że Tomek był ubrany? To o niczym nie świadczyło!

Kacper miał ochotę zabić ich obu. Wątpił, żeby to Tomek w tym wszystkim zawinił, ale podświadomie zrobił z niego swojego kozła ofiarnego i nie kwapił się, żeby to zmienić. Miał ochotę rozszarpać gówniarza za to, że śmiał dotknąć coś, co należało tylko i wyłącznie do niego. Nikt nie miał prawa go mieć, nawet jeśli on sam już go nie chciał. Po pieprzonych czterech latach Paul postanowił zerwać z rutyną i wykręcił mu taki numer. Całe szczęście, że już poszedł, bo by go chyba zabił za to, co zrobił.

Nie zamierzał tak tego zostawić. Paul nie miał prawa tak po prostu zapomnieć. On sam też nie zamierzał i fakt, że jego kochanek zrobił to z taką łatwością, sprawił mu nieoczekiwany ból. Kacper nie sądził, że mógł się do kogoś przywiązać. Ta sytuacja jednak ruszyła go bardziej niż był skłonny przyznać i nie potrafił zrozumieć, dlaczego tak się stało. Przecież od początku traktował to tylko jak niezobowiązujący seks. Nigdy nie dawał Paulowi złudzeń, że kiedykolwiek się to zmieni. Nie czuł względem niego jakiegoś naprawdę dużego sentymentu. Był – okej, nie było go – jeszcze lepiej. Dobrze im się układało w łóżku, no i Paul był na tyle ciepłą kluchą, że nawet nie próbował odwrócić ich ról i dla odmiany wyruchać jego. Kacprowi to odpowiadało i może dlatego pozwolił zaistnieć temu  mężczyźnie w swoim życiu aż cztery lata. To był jak na razie jego rekord.

Tak łatwo nie odejdziesz, pomyślał ze złością. Na koniec zamierzam ci jeszcze porządnie wygarnąć.

Nie było łatwo się powstrzymać przed pojechaniem do Paula natychmiast. Musiał jednak trochę pobyć z Lilith. Tak naprawdę wcale nie chciał się z nią żenić i miał zamiar jakoś się z tego wywinąć. Wiedział już nawet, jak. To musiało jednak poczekać. W tej chwili musiał znosić tę primadonnę. Jak Boga kochał, w całej swojej karierze playboya takiego wstrętnego babska jeszcze nie spotkał. Cóż miał jednak poradzić? Widać takie życie. Bóg chyba wziął sprawy we własne ręce i postanowił go pokarać za wszystkie grzechy przeszłości. A będąc szczerym, było za co.

Tomek wykorzystał weekend na dokończenie rysunku, przeczytanie lektury i długą rozmowę z matką. Gadał z nią jakieś dwie godziny. O niektórych rzeczach nie mógł jej powiedzieć, bo Kacper mógł to usłyszeć, ale ogółem miło było się z nią poprzekomarzać jak za starych dobrych czasów.

W niedzielę przyszedł do niego Tyler. Wziął ze sobą materiały, żeby mogli się pouczyć. Taki właściwie był główny cel ich wszystkich spotkać.

– Zack dał ci mocno w kość? – spytał blondyn.

Tyler westchnął cierpiętniczo.

– Mało powiedziane – burknął. – Możesz być pewny, że nasz dom nigdy jeszcze tak nie błyszczał. Mama o mało nie dostała zawału, kiedy zobaczyła jak jest czysto.

Tomek zaśmiał się, widząc naburmuszoną minę Tylera. Wyglądał jakby był w przedszkolu i nie pozwolono mu się pobawić jego ulubionym samochodzikiem.

– Nie śmiej się! – Tyler pchnął go zaczepnie w ramię. – Wiesz ile musiałem się namęczyć, żeby dokładnie pościerać podłogi? A Zack jak na złość wlazł mi w buciorach!

Teraz to Tomek już całkiem parsknął śmiechem. Tyler był taki pozytywny… Przy tym dzieciaku naprawdę można było się wyluzować.

Odetchnął głęboko, żeby powstrzymać śmiech i postanowił spytać Tylera o coś zupełnie nie związanego z powodem jego wizyty.

– O co ci chodziło, jak jedliśmy śniadanie?

Tyler zamrugał.

– He?

– No, dzień po imprezie. Ty i Zack dziwnie się zachowywaliście. Mówiłeś też dziwne rzeczy…

– A–aa... T–to – Tyler uśmiechnął się niepewnie i chrząknął. – Um, wiesz, nie bardzo wolno mi o tym mówić. Już i tak podpadłem Zackowi ostatnio. Oskalpuje mnie, jeśli ci wypaplam.

– Czyli coś jest na rzeczy – stwierdził Tomek, nie będąc pewnym, czy chce wiedzieć, czy może lepiej nie.

– Nic ci nie powiem. Będzie wiedział, kto miał za długi jęzor. Weźmy się lepiej do nauki. A jeśli chcesz, to za tydzień możemy ruszyć na imprezkę.

– Znowu? – zdziwił się Tomek. – Nie za dużo tych imprez?

– Oj, tam, przestań! Zupełnie jak Zack. Najchętniej w ogóle nie ruszałby dupy z domu. Wyjście do ogródka to dla niego naprawdę duży wyczyn.

– Jesteś za młody na takie imprezki.

– Wcale nie – zaperzył się Tyler, wyciągając z teczki kserówki. – Korzystam póki mogę. Nie bądź nudziarz. Nie mów, że też wolisz siedzieć w domu.

– Em, to zależy. Ale nieszczególnie lubię tłok.

– Pff. Jesteście jacyś dziwni. No, ale dobra. Przygotowałem ci przekrojówkę przez wszystkie czasy i często używane konstrukcje. Założę się, że co najmniej połowy nie znasz. Sam musiałem trochę się wysilić, żeby aż tyle ich znaleźć. Wiesz, używam ich, ale tak na zawołanie wylatują z głowy. Dobra, to zacznijmy od tego.

Tyler miał talent do nauczania. Wyjaśniał mu wszystko w prosty sposób i jak na kogoś, kto nie powinien mieć pojęcia o takich rzeczach, radził sobie naprawdę nieźle. Gdy Tomek mu to powiedział, ciemnowłosy nadął śmiesznie policzki, robiąc ponurą minę.

– To przez Zacka. Stosuję jego metody nauczania, tylko o dwieście procent łagodniejsze. Nie krzyczę, nie tupię i nie walę łapami w biurko, jakbym miał zamiar je rozwalić.

– On tak robi? – spytał Tomek z rozbawieniem.

– Gorzej – burknął. – Miałem problemy z matmą, a on jest z niej dobry, więc rodzice kazali mu mnie pouczyć. Z każdej jednej takiej lekcji wychodziłem z bekiem. Ten sadysta był straszny. Do tej pory nienawidzę matematyki.

– Muszę przyznać, że jesteście bardzo interesującym rodzeństwem.

– Taa… Bardzo. Czasami go nienawidzę.

– Przestań. Ja jestem jedynakiem. Chciałbym mieć brata.

– Twoi rodzice nie chcieli mieć więcej dzieci? – zapytał Tyler. – Zresztą, w sumie się nie dziwię. Tata też zawsze mówi, że dwóch debili z jego DNA mu w zupełności wystarczy.

Tomek parsknął.

– Moi rodzice rozstali się zaraz po tym, jak moja mama zaszła w ciążę – przyznał. – Nie znam swojego ojca. Nigdy go nie widziałem. Praktycznie nic o nim nie wiem. Przesyła mi jedynie pieniądze i tyle.

Warrow zrobił wielkie oczy.

– Serio? Nie wyobrażam sobie nie znać swojego taty. Znaczy, mój nie jest zbyt miły. Właściwie to czasami jest okropny. Ale jak ma przebłyski miłosierdzia to fajnie z nim spędzić trochę czasu. A co do twojego ojca… Musiał być całkiem przystojny.

– Hm? Czemu?

– No, wiesz, ja tam się nie znam, nie lecę na facetów. Ale potrafię być obiektywny. Niezła z ciebie dupa.

Tomek zarumienił się lekko, słysząc to.

– Dalej nie rozumiem.

Tyler wywrócił oczami.

– Chodzi mi o to, że pewnie wdałeś się w ojca. Niezła z ciebie dupa, więc z niego pewnie też.

Cóż… Tyler się nie mylił co do Kacpra. Jego ojciec był zabójczo przystojny i chłopak wiedział, że jest do niego podobny, ale nie w TEN sposób. Nie był przystojny. Nie widział w swoim wyglądzie nic szczególnego. Właściwie to zawsze mu dokuczano i wytykano wady. Chwaliła go tylko mama, trudno więc było uważać się za kogoś atrakcyjnego.

W poniedziałek miał znowu angielski. Nogi aż drżały mu pod ławką ze zdenerwowania, bo wiedział, że jak zwykle będzie musiał się porządnie naprodukować, żeby nie podpaść tej okropnej babie. Adam uśmiechnął się do niego pokrzepiająco z ławki obok.

– Czy jest ktoś, kto chciałby odpowiedzieć z lektury? – zapytała nauczycielka, wędrując wzrokiem po uczniach. W klasie nagle zrobiło się tak cicho, że można było usłyszeć brzęczenie muchy. Nikt nie odważył się nawet przewrócić kartki od zeszytu. Każdy – no, może oprócz Adama – próbował wtopić się w ławkę. Pod tym względem w Stanach było dokładnie tak samo jak w Polsce. – Okej, to wybiorę sama. Tom, zapraszam.

Tomek zmarszczył brwi. Chodziło jej o niego?

– Dulski Tom?

A więc jednak.

– Mam na imię Tomek, proszę pani – powiedział, wstając ze swojego miejsca i podchodząc do jej biurka. Położył swój zeszyt przed nią.

– Dla mnie jesteś Tom. Koledzy też cię pewnie tak nazywają.

– Nikt nawet nie próbował – odparł. – Ale może pani mówić Tomasz, jeśli Tomek źle dla pani brzmi.

Blondyn uśmiechnął się całkiem sympatycznie, udając niewiniątko. Był pewien, że wymówienie „sz” nie byłoby dla niej łatwym zadaniem. Pożałował nagle, że nie ma na nazwisko Szczepański czy coś. Chciałby zobaczyć, jak męczy się z wymawianiem tego zbitka liter.

Poradził sobie całkiem nieźle. Nauczycielka jednak chciała się do niego przyczepić, więc to zrobiła. Nie podobało jej się jak wymawia „th”. Tomek, który już trochę się zadomowił w Stanach i powoli wracał do swojego dawnego „ja”, nie zamierzał tak całkiem dać sobą pomiatać. Wiedział, że nie powinien jej prowokować, ale mimo to i tak powiedział, że jeśli chce, żeby poprawnie to wymówił, to ona musi powiedzieć po polsku „szczęście”. A skoro było to niewykonalne i nie bardzo podobało jej się to, że Tomek tak szybko nauczył się pyskować po angielsku, kazała mu zostać po lekcjach w kozie.

To była nowość. W Polsce nie było czegoś takiego, a przynajmniej nie w jego szkole. Tego dnia dyżur w kozie miał nauczyciel matematyki. Tomek miał co do niego średnie odczucia. Z jednej strony był spoko i w ogóle, ale z drugiej zaczął cisnąć klasę, że są głąby z matmy, bo taki Tomek Dulski z jakiegoś zadupia przyjechał i rozwala zadania, których oni nie potrafią nawet ruszyć. Postawił sobie za punkt honoru udowodnić, że poziom w Polsce wcale nie jest wyższy i niektórzy z klasy zaczęli przez to podchodzić do Polaka z dużą rezerwą.

Oprócz niego siedziało tam jeszcze czterech chłopaków. Dwóch w bluzach drużyny baseballowej, jeden futbolista i jakiś metal z przefarbowanymi na czarno włosami. Tomek dałby sobie łeb odciąć, że oczy tego gościa były podkreślone czarną kredką.

– Dzień dobry – przywitał się grzecznie i zajął miejsce za metalowcem.

– Czym podpadłeś? – spytał nauczyciel, najwyraźniej nie mogąc pojąć, jak taki grzeczny chłopiec jak Tomek mógł trafić do kozy.

– Kazałem pani Pearce powiedzieć polskie słowo „szczęście”.

Nauczyciel uniósł brwi. Chłopacy z tyłu zaśmiali się.

– Nieźle – powiedział jeden.

– Musiała się nieźle wkurzyć – dodał drugi.

– Cicho, chłopcy. – Nauczyciel klasnął w dłonie, uspokajając ich. – Nie rozmawiać. To ma być kara.

Jeden z nich prychnął, ale umilkli posłusznie. Kara była zupełnie nietrafiona, bo w przeciwieństwie do innych, Tomek nie nudził się, siedząc na dupie. Wyciągnął szkicownik, dwa ołówki, gumkę i jak zwykle, stukał chwilę czubkiem w ławkę, myśląc o tym, co mógłby ewentualnie namalować. Odwrócił się do tyłu, mierząc wzrokiem trzech chłopaków, ale żaden z nich nie zainteresował go wystarczająco. Tomek spojrzał na sztywno wyprostowane plecy siedzącego przed nim chłopaka i przypomniał sobie jego twarz. Była całkiem pociągająca. I bardzo delikatna jak na chłopaka, lekko dziewczęca, ale zdecydowanie urokliwa. Usta były ładnie wykrojone, a nos mały i zgrabny… Nie był pewien, czy przyjrzał mu się wystarczająco, ale postanowił zaryzykować i zabrał się za rysowanie.

Po trzech godzinach na dworze zaczęło się już robić ciemnawo. Chłopak siedzący za nim pochrapywał cicho na ławce, a futbolista i baseballista przełamali lody i grali w kółko i krzyżyk, przerzucając między sobą kartkę. Metalowiec obejrzał się kilka razy, więc Tomek przyjrzał się tym miejscom, których nie był pewien.

– Dobrze, czas minął. Jesteście wolni – powiedział nagle nauczyciel.

Tomek wyprostował się i spojrzał krytycznie na swoje dzieło. Zdecydowanie mu wyszło. Zamknął szybko szkicownik i wsadził go do torby, a potem wyszedł z klasy, nie oglądając na przekomarzających się chłopaków.

Wracając do domu, zdecydował się przejść przez park. Po całym dniu siedzenia w szkole potrzebował trochę świeżego powietrza. Oprócz niego nikogo tam nie było. Lampy rozgrzewały się już powoli i świeciły coraz jaśniej. Idąc przed siebie ze wzrokiem wbitym w ziemię, Tomek nagle stanął jak wryty, kiedy tuż obok swoich stóp zobaczył wyraźne czerwone ślady. Z serce w gardle nachylił się, mając nadzieję, że to nie jest krew. Ale była. Podążył wzrokiem za czerwoną ścieżką plam, prowadzącą w pobliskie krzaczki. Bał się tam zajrzeć, ale ludzka ciekawość jak zwykle zwyciężyła.

Gdy zobaczył, skąd na ścieżce wzięła się krew, jego oczy rozszerzyły się z przerażenia.

– O mój boże!

Patrzył szeroko rozwartymi oczami na dyszącego ciężko średniej wielkości psa. Zwierzę w ogóle nie miało na szyi skóry, zupełnie jakby ktoś trzymał go uwiązanego na sznurku. Pasy oderwanej od ciała skóry zwisały żałośnie, czerwone od zaschniętej krwi.

Tomek zaszlochał cicho, nie potrafiąc oderwać wzroku od widoku tego biedaka. Wiedział, że musi mu jakoś pomóc, ale nie miał pojęcia, gdzie tu może być jakiś weterynarz. Wyciągnął pospiesznie telefon i spróbował zadzwonić do Kacpra, ale ten nie odebrał. Tyler też nie, chociaż Tomek próbował kilka razy. Już niemal się zupełnie poddał, kiedy przypomniał sobie, że ma numer jeszcze jednej osoby w tym mieście. I jakby na złość, akurat ta osoba odebrała.

– Halo?

– Z–zack? – spytał lekko łamiącym się głosem.

– Hej, co jest?

– Gdzie jest jakiś najbliższy weterynarz? – zapytał szybko.

– Weterynarz? – zdziwił się Warrow. – Po co ci weterynarz?

– Znalazłem w parku rannego psa. Wygląda strasznie. Nie mam pojęcia, jak mu pomóc.

– Gdzie dokładnie jesteś? Zaraz tam będę.

Tomek wytłumaczył mu najlepiej jak umiał. Gdy skończyli rozmawiać, uklęknął niepewnie przy psie i dał mu powąchać swoją rękę. Nie miał pojęcia, czy zwierzę jest agresywne i czy czasem nie jest na coś chore. Pies polizał go po ręce z wyraźnym wysiłkiem. Jego oczy wyglądały na naprawdę smutne. Być może chłopak sobie to ubzdurał, ale takie odniósł wrażenie.

Czekanie na Zacka dłużyło się i dłużyło, chociaż zegarek mówił, że nie minęło jeszcze nawet pięć minut.

Dopiero po jakimś kwadransie zobaczył go biegnącego ścieżką. Był ubrany w obcisłe rybaczki do biegania Nike i ciepłą bluzę. Dopiero teraz było widać, jak ładnie jest umięśniony. I słabo owłosiony. Na łydkach miał chyba jeszcze mniej włosów niż Tomek.

– Tutaj! – krzyknął do niego Polak, machając mu z daleka.

– Hej – rzucił Zack, skupiając się na psie. Skrzywił się, widząc jego rany. – Boże. Kto mu to zrobił?

– Nie mam pojęcia, ale wolę nie wiedzieć. Zabiłbym tę osobę – przyznał Tomek, pociągając nosem. Trochę było mu głupio się mazać przy Zacku, ale nic nie mógł na to poradzić.

– Musimy go tam zanieść. Dzwoniłem do nich, ale nie przyjeżdżają po ranne zwierzęta, trzeba im je dowieść. Na szczęście to tylko dziesięć minut drogi.

– Myślisz, że mu pomogą? – spytał Tomek z nadzieją.

– Nie wiem – przyznał Zack, biorąc zwierzę ostrożnie na ręce. Pies zaskomlał, ale nie wydawał się być agresywny. Polizał ciemnowłosego po szyi. – Być może trzeba będzie go uśpić. Ale przynajmniej nie będzie się męczył.

Szli najszybciej jak się dało, nie chcąc niepotrzebnie marnować czasu. Ten biedak już dość wycierpiał.

– Dzięki, że przyszedłeś – powiedział Tomek. – Wcale nie musiałeś. Dzwoniłem do Kacpra i Tylera, ale żaden z nich nie odbierał i już się bałem, że mu nie pomogę.

– Nie ma sprawy – oparł Zack łagodnie, widząc, jak bardzo Tomek jest poruszony tym, co się stało. – Lubisz zwierzęta, prawda?

Polak skinął głową.

– I nie znoszę, kiedy dzieje im się krzywda.

– No, ja też – przyznał Zack. Widać było, że mimo agresji, jaką często przejawiał w szkole, potrafi też być delikatny. Był bardzo ostrożny, starając się nie urazić żadnej z ran psa. – Słyszałem, że wylądowałeś dzisiaj w kozie.

Tomek spojrzał na niego ze zdziwieniem.

– Skąd? Przecież właśnie z niej wracam. Wydawało mi się, że w szkole, w której jest tysiąc sześćset osób, taki fakt przejdzie niezauważenie.

– Kolega mi napisał.

– Napisał ci, bo…?

Tomek serio tego nie rozumiał. Czemu Zack był dla niego taki miły? Czemu się nim interesował? Czyżby coś podejrzewał?

– Chyba mu się nudziło. Nie wiem w sumie. Mówiłem mu, że kumplujesz się z Tylerem, więc może dlatego?

Zack kręcił, ale Tomek nie chciał go wypytywać. Jego zachowanie było podejrzane i Tomek miał zamiar rozgryźć, o co w tym wszystkim chodzi.

Po niespełna dziesięciu minutach weszli do budynku, gdzie mieściła się klinika weterynaryjna. Tomek sam by tam w życiu nie trafił.

Weterynarz od razu się zajął rannym zwierzęciem.

– Miał wiele szczęścia, że go znaleźliście – powiedział mężczyzna, oglądają uważnie jego rany. – Prawdopodobnie uda mi się go uratować. Możecie zaczekać na korytarzu, jeśli chcecie. Wierzcie mi, wolicie tego nie widzieć.

Skinęli i wyszli posłusznie. Tomek oparł się o ścianę. Gdy usłyszał z gabinetu żałosny pisk psa, jego oczy ponownie się zaszkliły. Zadrżał.

Zack zawahał się. Podszedł niepewnie do Tomka i położył mu rękę na ramieniu.

– W porządku?

Polak pokręcił przecząco głową, gryząc dolną wargę.

– Jak można być tak okrutnym i zrobić coś takiego niewinnej istocie?

– Nie wiem. Ale spokojnie. Nic mu nie będzie.

Ten pies był zupełnie jak on sam – cały poraniony, smutny i żałosny. I nawet jeśli nie będzie w przyszłości widać jego ran na ciele, jego dusza już nigdy nie będzie taka sama. Tomek poczuł się nagle niezwykle żałośnie, a po jego policzkach popłynęły niechciane łzy. Nienawidził się za to. Nienawidził się za każdą jedną łzę, którą wylał przez swoich dręczycieli. Nienawidził się za to, że pozwolił im się tak traktować, że pokazał im swoją słabość. A teraz widząc tego psa, to, co go spotkało, to wszystko znowu do niego wróciło.

– Jezu, Tomek, nie płacz – powiedział Zack z lekkim przerażeniem.

W normalnej sytuacji blondyn nigdy by tego nie zrobił, ale Zack był taki silny i jeśli tylko nie da mu w pysk, to może choć przez chwilę poczuje się tak, jakby miał przy sobie prawdziwego przyjaciela. Objął chłopaka i wtulił się w niego mocno, mocząc mu bluzę łzami. Przeszła nieprzyjemnym zapachem niekąpanego długo psa i było na niej pełno sierści, ale jemu to zupełnie nie przeszkadzało.

Był pewien, że Zack go odepchnie, ale tak się nie stało. Chłopak objął go w pasie i przycisnął mocno do siebie.

– Przepraszam – wyjąkał Tomek, wciąż szlochając cicho.

– Daj spokój. Możesz się tulić do woli.

Blondyn parsknął z rozbawienia, z twarzą ukrytą na piersi Zacka. Chłopak odsunął go lekko od siebie, patrząc mu prosto w oczy z dość dziwnym wyrazem twarzy. Wzrok Zacka zjechał na usta Tomka i jego serce zabiło mocno. Nogi niemal wrosły mu w podłogę, kiedy Zack oblizał wargi, poczym pochylił się lekko i pocałował go.

To było absolutnie niewyobrażalne. Tomek otworzył szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co się dzieje. Warrow pchnął go lekko do tyłu, żeby oparł się o ścianę i przejechał językiem po jego wargach, jakby prosząc o zgodę.

Ciało Tomka oszalało. Coś w jego głowie krzyczało z przerażenia, że Zack wie, że powie innym i że wtedy znowu wszyscy będą się nad nim znęcać, ale były to sygnały zbyt słabe, żeby zmusić ciało do reakcji. Serce pragnęło odpowiedzieć na pocałunek i to właśnie ono nim pokierowało, zmusiło wargi do rozchylenia się i zabiło z radości, kiedy język Zacka skorzystał z zaproszenia i wślizgnął się do środka.

To był jego pierwszy prawdziwy pocałunek. I, och Boże, Tomek mógłby się założyć, że lepszy już nie mógłby być. Westchnął cicho, pozwalając Zackowi panować nad sytuacją. To było takie przyjemne i elektryzujące. Miał tylko nadzieję, że Zack nie zauważy jego podniecenia.

Gdy ich usta oderwały się od siebie i Warrow odsunął się lekko, Tomek spojrzał na niego niepewnie. Czy to był test? Może chciał się tylko przekonać, czy jest gejem, żeby potem dać mu popalić. Zack jednak nie wyglądał, jakby zamierzał go teraz zlać. Właściwie to wyglądał na całkiem usatysfakcjonowanego.

– Dlaczego to zrobiłeś? – spytał Tomek drżącym głosem.

– Byłem ciekawy.

– Czego?

– Jak to jest się z tobą całować.

Tomek uniósł brwi.

– Jesteś gejem? – spytał z mocno bijącym sercem.

Zack skinął niechętnie głową.

– Inni wiedzą?

– Jasne. Nikt ci do tej pory nie powiedział?

Polak pokręcił przecząco głową.

Brunet otworzy usta, chcąc coś powiedzieć, ale akurat w tym momencie otworzyły się drzwi  i wyszedł weterynarz.

– Już po wszystkim. Nic mu nie będzie, to silny pies. Dałem mu bardzo małą dawkę środka usypiającego, więc już się obudził. Możecie się z nim przywitać, jeśli chcecie.

Tomek niemal w podskokach poszedł do psa. Zwierzę wyglądało o wiele lepiej z pozszywaną na szyi skórą i opatrznym bokiem. Nawet pomerdało ogonem, kiedy pogłaskał je za uszami. Polak zaśmiał się, niewyobrażalnie szczęśliwy.

– Byłeś bardzo dzielny, wiesz? – powiedział do niego cicho po polsku, nie przestając go głaskać. – Teraz już nikt cię nie skrzywdzi.

– Może tutaj zostać? – spytał Zack.

– Tak. Gdy wyzdrowieje, zostanie zabrany do schroniska. Wiecie, kto mu to zrobił?

– Nie, Tomek znalazł go w parku.

– Dobrze, że zareagowaliście. Może gdyby było więcej takich ludzi, nie trafiałby do mnie takie przypadki.

– Z chęcią bym go zabrał do siebie – przyznał Tomek – ale mój opiekun w życiu się na to nie zgodzi.

Weterynarz uśmiechnął się tylko do niego lekko.

Gdy już się pożegnali z nim i z psem i wyszli na dwór, obaj milczeli. Szli obok siebie dłuższą chwilę, nie odzywając się. Tomek w końcu zdecydował się poprosić Zacka o to, co chodziło mu po głowie od kiedy przestali się całować. Zack może i był jawnym gejem i jakoś nikt się o to nie czepiał, ale on sam zbyt wiele przeżył, żeby sobie na to pozwolić. Absolutnie nikt nie mógł się dowiedzieć o jego orientacji.

– Zack?

– Hmm?

– Chcę, żebyś mi obiecał, że nikomu nie powiesz.

– O naszym pocałunku?

– O tym, że jestem gejem. – Zack zerknął na niego, wciskając ręce w kieszenie. Widać było, że próbuje poskładać do kupy to, co już o Tomku wie, żeby się zorientować, skąd u niego taka decyzja. – Absolutnie nikt nie może się o tym dowiedzieć.

– Dlaczego?

– Po prostu.

– Znowu unikasz odpowiedzi.

– Nie mam obowiązku ci się spowiadać. Po prostu nikt nie może się dowiedzieć, rozumiesz? Jeśli komuś powiesz… – urwał.

– To co?

Tomek odwrócił wzrok. Nie odpowiedział. W desperacji mógłby zrobić wszystko. Nawet spróbować się zabić. Czasami bał się sam siebie.

– Hej, czemu tak bardzo się boisz ujawnić? Miałeś przez swoją orientację jakieś kłopoty?

– Zack, proszę. – Zatrzymał się i złapał go za rękaw, odwracając w swoją stronę. Spojrzał mu prosto w oczy. – Proszę, zatrzymaj to dla siebie. Nie mów absolutnie nikomu. Zrobisz to dla mnie?

– Nie miałem zamiaru nikomu o tym mówić. Chciałbym tylko wiedzieć, co cię skłoniło do takiej decyzji.

– Chciałbym ci powiedzieć, ale nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie to z siebie wyrzucić.

– Aż tak źle?

Tomek skinął lekko głową.

– W porządku. Nikomu nie powiem. Jeśli będziesz chciał o tym porozmawiać, po prostu napisz albo zadzwoń. Chętnie cię wysłucham.

– Jesteś dziwny, wiesz?

– Ja? – zdziwił się Zack. – Dlaczego?

– Raz łagodny jak baranek, innym razem żądny krwi wampir. Ciężko ci się zdecydować?

Zack uśmiechnął się lekko.

– Mam dość wybuchowy charakter, ale nigdy nie zrobiłbym nikomu celowo krzywdy. Przysięgam.

– Wierzę – powiedział Tomek, choć nie wierzył mu wcale.

– Akurat. Do mojego domu tędy – pokazał na lewo.

– Do mnie prosto. Jeszcze raz dzięki za wszystko.

– Nie ma sprawy.

Tomek uśmiechnął się do niego lekko. Właściwie nie wiedział, jak się z nim pożegnać. Trochę się do siebie zbliżyli, ale nie byli parą, przyjaciółmi czy coś. Czymś pomiędzy znajomym a czymś innym, choć Tomek nie miał pojęcia, czym. Właściwie to chciał, żeby Zack jeszcze raz go pocałował, ale skończyło się na tym, że powiedzieli sobie „cześć” i rozeszli się każdy w swoją stronę. I mimo całego tego bałaganu, Tomek nie mógł przestać się uśmiechać.

Jego dobry humor ulotnił się w momencie, kiedy chwycił za klamkę od drzwi i okazało się, że dom jest zamknięty, a klucza nie można włożyć w zamek. W pokoju na górze paliło się światło, więc ktoś musiał być w środku. Ktoś, kto prawdopodobnie zostawił celowo klucz w drzwiach, żeby nie dało się ich otworzyć od zewnątrz.

– Hej! – krzyknął Tomek, waląc w drzwi. Dzwonek też odłączono. – Hej, otwórz! Wiem, że tam jesteś!

Nikt nie zareagował, więc blondyn przeszedł przez ogród i zaczął krzyczeć do okna. Po chwili pojawiła się Lilith.

– Otwórz drzwi! Nie mogę wejść! – powiedział z lekkim wyrzutem.

Kobieta uśmiechnęła się zadowolona.

– O to chodziło, żebyś nie mógł wejść.

– Coo?! – zdumiał się. Powoli zaczynał się wściekać. – Co to ma niby znaczyć?

– To, że cię nie lubię. Dzisiaj śpisz na dworze.

– Chyba oszalałaś! Wpuść mnie!

– Ani mi się śni.

– Zadzwonię do Kacpra! – warknął zły. Sąsiadka wyjrzała przez okno, najwyraźniej ciekawa, kto się tak wydziera.

– To dzwoń. Mam to gdzieś. Jego tu nie ma i ci nie pomoże.

– Zupełnie ci odbiło?! O co ci właściwie chodzi, co?

– To proste. Kacper jest i będzie tylko mój. Nie wiem, co go łączyło z twoją sukowatą matką, ale nie zamierzam się nim dzielić. A to oznacza, że ty masz stąd spierdalać i nigdy nie wracać. Jasne?

– Jeśli myślisz, że w taki sposób się mnie pozbędziesz, zupełnie cię popierdoliło! – krzyknął, a potem dodał po polsku, chcąc cię zwyczajnie wyżyć. – Zimna wyrachowana suka! Mam nadzieję, że faktycznie poślubisz Kacpra i oboje zamęczycie się na śmierć.

Gdy już ją nawyzywał za wszystkie czasy, poczuł się o niebo lepiej. Potrzebował jakiegoś ujścia dla emocji i to wrzeszczenie do niej oczyściło go z czegoś więcej niż złości.

Lilith uśmiechnęła się do niego słodko, pokazała mu fuck’a i zamknęła okno. Tomek się zastanawiał czy nie wybić okna, ale nie wiedział, jak Kacper na to zareaguje Po akcji z Paulem wolał go nie podpuszczać, bo mogłoby się to dla niego źle skończyć.

Nie wiedział, co ma w takim razie zrobić. Wyciągnął telefon, chcąc zadzwonić do Kacpra i kazać mu naprostować swoją prywatną kurwę, ale rozładował mu się telefon. To z kolei oznaczało, że nie może też zadzwonić do Tylera z prośbą o nocleg. Mógłby co prawda tam iść, ale chyba by się spalił ze wstydu, gdyby się tam pojawił po tym, jak Zack go pocałował. I co miałby im powiedzieć? Że jakaś zdzira postanowiła się go pozbyć i zamknęła dom, żeby nie mógł wejść? To było niedorzeczne! Wyśmialiby go!

Jak na złość, zaczęło kropić. Tomek jęknął na to zrządzenie losu i czym prędzej schował się pod zadaszeniem, które znajdowało się z boku domu. Usiadł sobie na trawie, nie mogąc uwierzyć, że to tutaj spędzi dzisiaj noc. Noc, a może także dzień, bo w końcu nie wiadomo, kiedy wróci Kacper. Jak pojawienie się jednej baby mogło tak drastycznie odmienić jego życie? To było nie do pomyślenia.

Jego ubrania były lekko przemoczone, a na dworze rozpadało się na dobre i zrobiło się chłodno. Woda wsiąkała w ziemię, ale Tomek nie miał złudzeń, że jeśli będzie cały czas padać, w końcu popłynie prosto do niego. Drżąc z zimna, położył się na trawie, układając głowę na plecaku. To miała być długa noc.