niedziela, 24 kwietnia 2016

12.Powrót



Wielkim niedopowiedzeniem byłoby uznanie, że rodzice Theo byli szczęśliwi, kiedy pojawił się na progu ich domu pewnego ciepłego popołudnia, miejscami poobijany i z niepewnym uśmiechem na twarzy.
Jego mama wyglądała, jakby nie wiedziała, czy ma płakać ze szczęścia i zadusić go na śmierć swoim mocnym uściskiem, czy może przełożyć go przez kolano i mocno przetrzepać mu skórę, jak wtedy, gdy był dzieckiem i porządnie nabroił.
Jego ojciec sam nie wyglądał o wiele lepiej, na granicy łez ze szczęścia, że jego jedyny syn wrócił bezpiecznie do domu i są jedną z tych rodzin, dla których tego typu sprawa skończyła się dobrze.
Sam Theo mógł tylko płakać, przeklinając siebie w myślach, że naraził ich na taki stres ich ból. Wiedział jednak, że lepiej było pozwolić im myśleć, że uciekł z domu niż przyznać się, że był partnerem seryjnego mordercy i latał z nim po świecie w poszukiwaniu czarownicy, która mogła mu zdradzić, jak zabić Theo i się z tej więzi uwolnić. Myślenie, że była to ucieczka z domu, było zdecydowanie bezpieczniejsze.

sobota, 16 kwietnia 2016

11.Atak



Theo spojrzał na zamaskowaną postać. Nie sądził, że wróci po tym jak udało im się ją pokonać w bibliotece, ale najwyraźniej się mylił.
Przełknął ciężko ślinę, spoglądając na zbitą szybę. Damon był silnym wampirem, ale nawet on mógł zginać upadając z takiej wysokości. Czy też raczej… na pewno mógł zginąć. Napastnik nie wyrzucił go dla zabawy, on chciał go w ten sposób zabić.
Mężczyzna uśmiechnął się półgębkiem, patrząc na niego drapieżnie. Theo zerwał się ze swojego miejsca, chcąc uciec, ale nie miał szans. Napastnik zatrzymał go bez większego problemu i popchnął mocno na ścianę. Theo jęknął, uderzając plecami w drewnianą ramę obrazu i upadając razem z nim na panele.
- Aua – jęknął, gramoląc się z podłogi. Nie zdążył się podnieść, bo postać złapała go za rękę i rzuciła nim o przeciwległą ścianę pokoju. Odbił się od niej jak piłka, rozbijając sobie głowę i ręce, którymi dał radę zasłonić twarz. Czuł w ustach posmak krwi.

piątek, 8 kwietnia 2016

10.Czarownica

Wędrowali chyba z godzinę, próbując znaleźć wyjście z sieci tunelów i jakoś wrócić na powierzchnię, ale nie mieli zbyt wiele szczęścia. Theo szczękał zębami, posłusznie maszerując za wkurzonym wampirem. Damon miał małą latarkę, którą przyświecał im drogę. Próbowali znaleźć jakiś tunel, który prowadziłby do góry. Z jakiegoś powodu Damon był przekonany, że na pewno taki istnieje. Być może miał rację, Theo nie miał pojęcia. Wyjście tą samą drogą, jaką wpadli w te tunele, było niemożliwe. Nie pozostało im nic innego, jak szukać wyjścia w ten sposób.
Mimo tego, że cały czas maszerowali, Theo czuł, że jest mu coraz zimniej. Objął się ramionami i tak szedł za Damonem, pozostawiając mu możliwość wyboru ścieżek i mając nadzieję, że wampir jakoś ich z tego wyciągnie. Nie chciał umrzeć na Antarktydzie i to w miejscu, gdzie nikt nie znajdzie jego ciała. Gdyby nie doskwierające mu zimno i ból ręki, na którą upadł, podziwiałby to, co go otaczało. Te tunele, jaskinie, czy cokolwiek to właściwie było, były naprawdę piękne. Miejscami był to po prostu lód, a w środku zamarznięte jakieś dziwne rzeczy, których pewnie nikt nie odkryje przez kolejnych kilkaset lat. Nie miał zbytnio czasu się przyjrzeć, bo Damon szedł przed siebie, nie zatrzymując się ani na chwilę. Theo nie chciał doprowadzić do sytuacji, kiedy nagle straciłby wampira z oczu i nie mógłby go znaleźć. Jak nic posikałby się ze strachu.

środa, 6 kwietnia 2016

Epilog [BL]



Tom był zaskakująco cierpliwy. Nie pytał, nie sugerował, nie zaczynał tematu, zupełnie jakby to nie miało żadnego znaczenia. Obaj wiedzieliśmy, że ma, ale dopóki nie ruszałem tego tematu, on też tego nie robił.  Był cierpliwy do tego stopnia, że jakaś część mnie chciała to wszystko przeciągnąć tylko żeby zobaczyć, ile wytrzyma.
Na szczęście dla niego zdecydowana większość postanowiła docenić jego starania.
Minęło prawie pół roku, zanim byłem w stanie pomyśleć „tak, chcę tego”. Wcześniej seks analny mnie po prostu przerażał.